Zapraszamy na wystawę
Andrzej Brzeziński – FOTOGRAFIE
wernisaż: 8.08.2019 r., godz. 18.00
wystawa: 8.08–1.09.2019 r.
Galeria Za Szafą
Wrocław, ul. Św. Marcina 4
Andrzej Brzeziński urodził się w 1944 roku w Lublinie, zmarł w 2008 roku w Warszawie. Niemal całe dorosłe życie spędził w Warszawie. Wielokrotnie jednak wspominał, że jego rodzina była związana z ziemią lubelską. Dorobek twórczy Brzezińskiego jest niejednorodny. Swoje zainteresowania fotografią, mimo iż studiował fizykę w Uniwersytecie Warszawskim, rozwinął w Warszawskim Towarzystwie Fotograficznym, gdzie prowadził grupę „Medium”, podejmującą samokształcenie w zakresie posługiwania się fotografią dla celów wypowiedzi artystycznej (z grupy tej dwóch jej uczestników, Jerzy Grzegorkiewicz oraz Jerzy Stałęga, zostało członkami ZPAF). Od 1971 roku uprawiał fotografię reportażową, stosując własną jej teorię przeniesioną z muzyki jazzowej i twierdząc, że fotografuje nierówną frazą i nie do końca przewidywalnym rytmem. W związku z tak skonstruowanym programem teoretycznym, stosował obiektywy szerokokątne i fotografował bez precyzyjnego pomiaru ostrości. Rezultatem tak rozumianej postawy w uprawianiu fotografii była jego wystawa Spotkania (galeria Hybrydy, Warszawa 1979). W następnym okresie próbował zastosować niektóre postulaty uprawiania fotografii na wzór konceptualny, tworząc wystawę Algorytmy, pokazaną w Małej Galerii ZPAF w Warszawie. Inaczej postąpił, realizując wystawę Twarze pokazaną w galerii Hybrydy w Warszawie w 1981 roku. Do jej stworzenia posłużył się samodzielnie skonstruowanym obiektywem zwierciadlanym o ogniskowej 1000 mm. Wystawa ta, zbudowana w konwencji „street photography”, wpisywała się w nurt fotografii socjologicznej, dając zapis pewnego oglądu społeczeństwa polskiego, jego wad i zalet, nie bez ironii, tak dla niego typowej, a nawet pewnej dozy złośliwości, chociaż nie pozbawionej sympatii dla fotografowanych osób. Plakaty tej wystawy (Hybrydy publikowały plakaty do wystaw, naklejone na mury Warszawy, z przedstawieniem mężczyzny ze specyficzną miną) w 1981 roku dodawały szczególnie komicznego komentarza do rzeczywistości polskiej tamtego czasu. Ostatni okres w życiu twórczym artysty to zainteresowanie filozofiami Wschodu, ale także astrologią i radioestezją (za pomocą wahadełka sprawdzał kompozycje prac, a także przydatność osoby do zawodów artystycznych — miarą był poziom koloru indygo u osobnika pretendującego do roli artysty). Wystawy Homeostazja oraz ostatnia Transmutacje, pokazana w Gdańskiej Galerii Fotografii w 1987 roku, wskazywały na klasyczne rozumienie fotografii, wracały zatem w pewien sposób do tych nurtów fotografii, które poprzez sam obraz i sposób jego budowy decydują o fotografii jako medium autonomicznego w wypowiedzi twórczej. W tekście teoretycznym, który towarzyszył wystawie artysta napisał: „Prawdziwą treścią fotografii nie jest więc przedmiot, jaki ona przedstawia — a sposób jego widzenia, pewien rodzaj wizualnej możliwości […]. Dzięki fotografii można więc zobaczyć i uświadomić sobie coś na nowy sposób. Fotografia więc transmituje postrzeganie”. Prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Uczestniczyły również w dwóch ważnych wystawach zbiorowych Polska fotografia XX wieku (Warszawa 2007) oraz Polska sztuka lat 80. z kolekcji CSW w Centrum Sztuki Współczesnej (Warszawa 2011, kuratorzy: Grzegorz Borkowski, Henryk Gac, Marek Grygiel, Krzysztof Wojciechowski). Na wystawę zorganizowaną w 11 rocznicę śmierci artysty składa się 11 oryginalnych fotografii z kolekcji prywatnych.
Henryk Kuś (za zgodą Teatru NN w Lublinie)
